Leczenie anoreksji jest procesem długim i trudnym. Z powodu braku jednoznacznych czynników powodujących zachorowanie na anoreksję, niemożliwie jest podjęcie najbardziej pożądanego sposobu leczenia w medycynie, czyli leczenia przyczynowego. Osoba chora, aby jeść, musi przezwyciężyć lęk przed przytyciem, wstręt do jedzenia, oraz wszystkie negatywne emocje będące udziałem anoreksji. Organizm wyniszczony długotrwałą głodówką często nie może czekać na efekty psychoterapii - wymaga zdecydowanej i szybkiej interwencji. Z kolei psychoterapia, której skuteczność ściśle zależy od tego czy pacjent je, wymaga czasu. Osoba z anoreksją tak na prawdę musi nauczyć się jeść od nowa. Jest to swoista kwadratura koła - z jednej strony jedzenie, które stanowi o życiu i zdrowiu chorej/chorego, z drugiej choroba, która nie pozwala jeść. Leczenie komplikuje także fakt, że osoby cierpiące na anoreksję bardzo często zaprzeczają, że są chore i nie chcą się leczyć.
Pierwszym ważnym zagadnieniem jest gdzie leczyć osoby cierpiące na anoreksję? Czy powinno one odbywać się w szpitalu, czy w poradni? Tutaj zdania są podzielone. Obecnie przeważa pogląd, że leczenie powinno być podejmowane w pierwszej kolejności w trybie ambulatoryjnym. Leczenie szpitalne zastrzegane jest w przypadku pacjentów o bardzo niskim BMI, braku efektów stosowanego leczenia, złego stanu ogólnego, złej kondycji psychicznej (depresja, myśli i tendencje samobójcze). Pozostający w mniejszości zwolennicy wczesnej hospitalizacji, argumentują swoje zdanie, możliwością podjęcia na pierwszym etapie procedur behawioralnych, które mogą ułatwić przyjmowanie pokarmów. Jako zaletę leczenia szpitalnego wymienia się także możliwość oderwania chorej osoby od jej naturalnego środowiska, w którym wykształciła się choroba. Taka sytuacja stwarza jednak ryzyko, że po opuszczeniu szpitala powrót do tego środowiska może ponownie wyzwolić anoreksję.
Główne cele leczenia anoreksji to:
• przywrócenie normalnej masy ciała, a także leczenie ewentualnych fizycznych następstw długotrwałego niedożywienia;
• leczenie problemów psychicznych związanych z zaburzonym jedzeniem;
• wyeliminowanie zachowań i myśli, które towarzyszyły zaburzonemu jedzeniu, głównie celem zapobiegnięcia nawrotowi choroby.
źródło :
http://anoreksja.mam-efke.pl/index.php?go=leczenieLeczenie anoreksji jest procesem długim i trudnym. Z powodu braku jednoznacznych czynników powodujących zachorowanie na anoreksję, niemożliwie jest podjęcie najbardziej pożądanego sposobu leczenia w medycynie, czyli leczenia przyczynowego. Osoba chora, aby jeść, musi przezwyciężyć lęk przed przytyciem, wstręt do jedzenia, oraz wszystkie negatywne emocje będące udziałem anoreksji. Organizm wyniszczony długotrwałą głodówką często nie może czekać na efekty psychoterapii - wymaga zdecydowanej i szybkiej interwencji. Z kolei psychoterapia, której skuteczność ściśle zależy od tego czy pacjent je, wymaga czasu. Osoba z anoreksją tak na prawdę musi nauczyć się jeść od nowa. Jest to swoista kwadratura koła - z jednej strony jedzenie, które stanowi o życiu i zdrowiu chorej/chorego, z drugiej choroba, która nie pozwala jeść. Leczenie komplikuje także fakt, że osoby cierpiące na anoreksję bardzo często zaprzeczają, że są chore i nie chcą się leczyć.
Pierwszym ważnym zagadnieniem jest gdzie leczyć osoby cierpiące na anoreksję? Czy powinno one odbywać się w szpitalu, czy w poradni? Tutaj zdania są podzielone. Obecnie przeważa pogląd, że leczenie powinno być podejmowane w pierwszej kolejności w trybie ambulatoryjnym. Leczenie szpitalne zastrzegane jest w przypadku pacjentów o bardzo niskim BMI, braku efektów stosowanego leczenia, złego stanu ogólnego, złej kondycji psychicznej (depresja, myśli i tendencje samobójcze). Pozostający w mniejszości zwolennicy wczesnej hospitalizacji, argumentują swoje zdanie, możliwością podjęcia na pierwszym etapie procedur behawioralnych, które mogą ułatwić przyjmowanie pokarmów. Jako zaletę leczenia szpitalnego wymienia się także możliwość oderwania chorej osoby od jej naturalnego środowiska, w którym wykształciła się choroba. Taka sytuacja stwarza jednak ryzyko, że po opuszczeniu szpitala powrót do tego środowiska może ponownie wyzwolić anoreksję.
Główne cele leczenia anoreksji to:
• przywrócenie normalnej masy ciała, a także leczenie ewentualnych fizycznych następstw długotrwałego niedożywienia;
• leczenie problemów psychicznych związanych z zaburzonym jedzeniem;
• wyeliminowanie zachowań i myśli, które towarzyszyły zaburzonemu jedzeniu, głównie celem zapobiegnięcia nawrotowi choroby.
źródło : http://anoreksja.mam-efke.pl/index.php?go=leczenie
